«Τον είπαν «Τρομοκράτη» και μάλλον όχι άδικα. Όταν πατούσε το χορτάρι, «εκτελούσε». Όταν ένιωθε να αδικείται, πέταγε μπαρούτι. Κυρίες και κύριοι η απίστευτη ιστορία του Ράφικ Τζιμπούρ από το katimagiko.gr.
Εκείνη η κουβέντα του έβγαινε με θράσος από τα στενά όρια της μπάλας και ακουμπούσε ‘σώψυχα: «Προτιμώ να ζήσω δέκα χρόνια σαν λιοντάρι, παρά 100 σαν πρόβατο». Την ώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο έπαιρνε απ’ το χέρι την παραδοσιακή του υπερβολή και ανακάλυπτε τον… Ρήγα του, ο Ράφικ Τζιμπούρ ανάσαινε καλύτερα. Όχι απαραίτητα γιατί (και τούτη) η συμπεριφορά του ήτανε πολιτικά ορθή. Αλλά γιατί –λάθος, ξελάθος- ο ίδιος ένιωθε να είναι τίμιος απέναντι στη φιλοσοφία που τον έθρεψε.
Οι κώδικες των εμιγκρέδων
Αυτό ήταν πάντοτε το θέμα με τα παιδιά (των) Αλγερινών μεταναστών, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν σε κάποιο προάστιο του Παρισιού: οι άλλοι κώδικες. Οι κώδικες των χαμινιών, με τα γδαρμένα γόνατα στο δρόμο. Οι κώδικες των εμιγκρέδων που πάλεψαν να ξεγελάσουν μοίρα και Θεό. Οι κώδικες των παιδιών μιας hardcore γειτονιάς, που, για να πάρουν το αυτονόητο –το σεβασμό, την επιβίωση- έπρεπε να παίξουν ξύλο με τον ντόπιο υπεροπτισμό. «Πρόσφυγες; Πφφ…». Λες και ήταν άρρωστοι, λεπροί.
«Το ποδόσφαιρο μου έσωσε τη ζωή»
Τέτοιο παιδί είναι ο Τζιμπούρ. «Το ποδόσφαιρο», έχει πει, «μου έσωσε τη ζωή. Οι δρόμοι που πήραν τα παιδιά της γενιάς μου δεν ήταν οι καλύτεροι». Το παιδί δυο Αλγερινών μεταναστών στο Γκρενόμπλ του ’60. Ένα παιδί που αναγκάστηκε να μεγαλώσει πριν την ώρα του, μετατρέποντας τον φόβο (του γκέτο) σε ανάγκη. Ράτσα σκληρή, απ’ αυτά (κάπου το διάβασα, δανείζομαι) «έμαθαν να μη σκύψουν το κεφάλι, όταν ένιωθαν το δίκιο να τους φουρκίζει το λαιμό. Κι αν είχαν άδικο; Αρκεί που οι ίδιοι πίστευαν πως ακόμη και τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, μπορούν να έχουν δίκιο».
Ο ποδοσφαιρικός Τζέιμς Ντιν
Στην ποδοσφαιρική μυθολογία, αυτοί οι τύποι φτιάχνουν είδωλα. Το λαϊκό ποδόσφαιρο –καλώς ή κακώς- ποτέ του δεν «πήγε» τους μπλαζέ και τους «εντάξει». Η αιώνια διαφορά Πελέ και Μαραντόνα. Τους σεβόταν, τους δεχόταν, ως εκεί. Η ταύτιση ζητούσε κάτι άλλο: λίγη τρέλα, ροκ, δυο τζούρες «αλητείας». Έναν ποδοσφαιρικό Τζέιμς Ντιν, που όσο δεν θα ‘δινες με τίποτα στην αδελφή σου, τόσο θα πλήρωνες για να κάτσετε μαζί στο ξύλινο πάσο κάποιου μπαρ για να λέτε ιστορίες. «Σωστές» ιστορίες, αντρικές. Για γκόμενες, για ξύδια και ποδόσφαιρο. Αυτοί οι τύποι στο ποδόσφαιρο δεν έχουν μέσους δρόμους. Ή τους γουστάρεις ή τους απορρίπτεις. Τα «ναι μεν, αλλά» είναι για… τηνΑΕΚ». αναφέρει μεταξύ άλλων η «ερυθρόλευκη» ιστοσελίδα.
Δείτε στο katimagiko.gr όλα όσα γράφτηκαν για τον Ραφίκ Τζιμπούρ με ένα μόνο κλικάρισμα!
Πηγή gazzeta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου