Μικροί τελικοί από το… Βελιγράδι
Στους μικρούς τελικούς του 2004, ανάμεσα στον Ηρακλή και την ΑΕΚ έπαιξαν έξι παίκτες που ένα χρόνο αργότερα οδήγησαν την Ελλάδα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου στο Βελιγράδι. Μοιάζει απίστευτο, ιδίως αν σκεφτούμε τι ισχύει σήμερα στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά το 2004 ο Ηρακλής και η ΑΕΚ είχαν στις τάξεις τους παίκτες όπως ο Παπαδόπουλος, ο Διαμαντίδης, ο Κακιούζης, ο Ζήσης, ο Ντικούδης και ο Μπουρούσης, τα 6/12 δηλαδή της ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τον Σεπτέμβριο του 2005 στην Μπεογκράτσκα Αρένα του Βελιγραδίου.
Το 2004 ο Ηρακλής είχε πραγματοποιήσει -ακόμα- μια εκπληκτική σεζόν και έμπαινε φουριόζος στους μικρούς τελικούς της Α1. Με τον Λευτέρη Κακιούση στον πάγκο και τους Δημήτρη Διαμαντίδη, Λάζαρο Παπαδόπουλο, Σάββα Ηλιάδη, Γιώργο Παυλίδη και τον γερο-Μπάκναλ στο παρκέ, ο Γηραιός είχε δημιουργήσει μια… κολεγιακή ομάδα, που πίεζε επί 40 λεπτά και είχε προκαλέσει τον θαυμασμό της μπασκετικής πιάτσας.
Ηγέτης εκείνης της ομάδας ήταν ένα ντροπαλό παλικαράκι από την Καστοριά, που στα 24 του εμφανιζόταν έτοιμος να κατακτήσει τα πάντα. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο ίδιος ο Διαμαντίδης δεν είχε ποτέ τέτοιες προσδοκίες, ασχέτως αν το ταλέντο του «φώναζε» από μακριά. Πρώτος στα κλεψίματα, δεύτερος στις ασίστ, πρώτος στα κερδισμένα φάουλ και MVP της σεζόν, ο Διαμαντίδης φαινόταν… έτοιμος από καιρό για το μεγάλο βήμα, ασχέτως αν ο ίδιος δεν το ήξερε! «Την εποχή εκείνη, δεν μπορούσα να δω τόσο μακριά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να παίξω μπάσκετ και ο Ηρακλής μού έδωσε μια τεράστια ευκαιρία. Πάντα όταν σκέφτομαι τον Ηρακλή, τα συναισθήματά μου είναι πολύ έντονα, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ήταν μια ομάδα που με εμπιστεύτηκε και με καθιέρωσε στην Α1. Ήταν πραγματικά σημαντικό για ‘μένα ότι έκανα τα πρώτα μου βήματα σε μια ομάδα όπως ο Ηρακλής, με τους συγκεκριμένους προπονητές και συμπαίκτες. Όμως, πρέπει να είμαι ειλικρινής. Τα οικονομικά προβλήματα δυστυχώς δεν είναι κάτι καινούριο για τον Ηρακλή, καθώς η συγκεκριμένη κατάσταση έχει διαμορφωθεί από την εποχή που έπαιζα εγώ και δεν διορθώθηκε ποτέ. Οπότε, ο νέος υποβιβασμός με στεναχωρεί, αλλά δεν με εκπλήσσει».
Την ίδια εποχή, η ΑΕΚ, δύο χρόνια μετά τον τίτλο του 2002, βασίζεται σε μια φουρνιά νέων και έμπειρων παικτών που έμελλε να πρωταγωνιστήσει για χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ. Κακιούζης, Χατζής, Ζήσης, Μπουρούσης, Ντικούδης, Ταπούτος, Τσιάρας, Γλυνιαδάκης, Παπαϊωακείμ με προπονητή τον Φώτη Κατσικάρη, που ακόμα και σήμερα, επτά χρόνια μετά, καυχιέται δικαίως για εκείνη την εκπληκτική ομάδα της ΑΕΚ, η οποία επί μία διετία έπαιζε εντυπωσιακό μπάσκετ.
Γενικός κουμανταδόρος της «Βασίλισσας» ήταν ο Νίκος Ζήσης, μια και μετά τη φυγή του Χόρας Τζένκινς βρέθηκε στα 21 του «υπεύθυνος» για την οργάνωση του παιχνιδιού. Με προίκα τα «όργια» στις μικρές Εθνικές ομάδες και με τη φράση «εικοσάχρονος με μυαλό βετεράνου» να τον συνοδεύει, ο Ζήσης βούτηξε στα βαθιά και κολύμπησε με το στιλ του… Αλεξάντερ Ποπόφ. «Ήμασταν ένα ιδανικό μίγμα παικτών με τον κατάλληλο προπονητή. Ο Κατσικάρης έκανε εκπληκτική δουλειά σε μια ομάδα που είχε τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας στο πρωτάθλημα. Όταν βρεθήκαμε στα playoffs χωρίς τον Τζένκινς, ελάχιστοι μας έδιναν τύχη απέναντι στον Άρη στον προημιτελικό, που τη χρονιά εκείνη (σ.σ. 2004) είχε κατακτήσει το κύπελλο και είχε πολύ καλή ομάδα, αλλά εμείς προκριθήκαμε με 2-0 στην τετράδα. Στους μικρούς τελικούς, η σειρά με τον Ηρακλή ήταν πολύ δυνατή και χάσαμε την 3η θέση στο τελευταίο παιχνίδι. Θυμάμαι ότι ο Δημήτρης δεν είχε παίξει στο 5ο ματς γιατί είχε τραυματιστεί, αλλά ο Ηρακλής μάς κέρδισε στο τέλος».
«Λογικός ο υποβιβασμός»
Ο Διαμαντίδης πήγε στον Ηρακλή το καλοκαίρι του 1999 στα 19 του ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων, καθώς δεν είχε την παραμικρή συμμετοχή στις μικρές Εθνικές ομάδες. Ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας (μετά τον Νίκο Γκάλη προφανώς, που δεν μπαίνει καν σε σύγκριση), ξέφυγε από τα δίχτυα του αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ, όμως το ταλέντο του ήταν αδύνατον να ξεφύγει από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη. Το 2004 ο Παναθηναϊκός έπρεπε να χτίσει νέα ομάδα (μόνο ο Τσαρτσαρής και ο Μπατίστ έχουν μείνει στο ρόστερ) και το «13» του Ηρακλή οδήγησε τον Γηραιό σε μια μεγάλη νίκη στον δεύτερο ημιτελικό του 2004 απέναντι στο Τριφύλλι (73-55), «φιλοδωρώντας» τους μελλοντικούς προπονητές του με 19 πόντους, 14 ριμπάουντ, 9 ασίστ, 6 κλεψίματα, 7 κερδισμένα φάουλ και ένα μπλοκ. Το ίδιο καλοκαίρι ο Διαμαντίδης φόρεσε τα πράσινα και τα υπόλοιπα… τα ξέρετε! «Ο Ηρακλής είχε μεγάλα προβλήματα από τότε, επομένως είναι παράλογο να λέμε ότι δεν περιμέναμε την τωρινή κατάσταση. Είναι στενάχωρο, αλλά είναι και δίκαιο το γεγονός ότι ο Ηρακλής έπεσε ξανά στην Α2. Να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά δεν έχω την παραμικρή εκκρεμότητα με τον Ηρακλή και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την εποχή που έπαιξα στη Θεσσαλονίκη, αλλά όταν δεν λύνεις χρόνια προβλήματα, είναι επόμενο κάποια στιγμή τα προβλήματα αυτά να σε… πλακώσουν. Πραγματικά, δεν ξέρω ποιο είναι το μέλλον του Ηρακλή, αλλά δεν θα βρεις κανέναν που να έχει παίξει την εποχή εκείνη σε αυτήν την ομάδα και να μη θυμάται με τα καλύτερα συναισθήματα όσα πετύχαμε τότε…»
Ο Ζήσης, το 2004, μετρούσε ήδη μια τετραετία στην ΑΕΚ (κατέβηκε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη στα 17 του) και έφυγε το καλοκαίρι του 2005, ενώ στην τελευταία του σεζόν έπαιξε στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό και έχασε με 3-1 στη μάχη του τίτλου. «Δεν πρόλαβα την ΑΕΚ στην "κακή" της εποχή. Έφυγα το καλοκαίρι που ο κ. Φιλίππου είχε πει ότι πουλάει την ΑΕΚ με ένα ευρώ συν τα χρέη της, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για όσα ακολούθησαν στην ομάδα. Προσωπικά χρωστάω πάρα πολλά στην ΑΕΚ, καθώς ήταν η ιδανική ομάδα για έναν νέο παίκτη που θέλει να κάνει το άλμα στην καριέρα του. Η μπασκετική ΑΕΚ ήταν μια μεγάλη ομάδα, αλλά παράλληλα δεν είχε την πίεση και το άγχος του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, επομένως είχε το περιθώριο να δώσει τις ευκαιρίες σε ένα νέο παιδί να παίξει πολύ, να αναλάβει ευθύνες και να αλλάξει επίπεδο. Είμαι πολύ τυχερός που έπαιξα σε εκείνη την ΑΕΚ, καθώς είχαμε πάντα πολύ καλούς προπονητές και μια εκπληκτική φουρνιά παικτών, η οποία στη συνέχεια πέτυχε σπουδαία πράγματα στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ».
«Η Α1 έχει πέσει γιατί λείπουν αυτές οι ομάδες»
Τα χρόνια πέρασαν όμως, οι σπουδαίοι παίκτες πήραν μετεγγραφές κι έτσι φέτος ο Ηρακλής και η ΑΕΚ -στο παρκέ, γιατί στις αίθουσες των δικαστηρίων η ΑΕΚ το παλεύει ακόμα- είναι αδύναμοι να αντιμετωπίσουν τα χρόνια διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ΑΕΚ, που θα βρεθεί μακριά από τη μεγάλη κατηγορία, μια εξέλιξη που προβληματίζει -και- τον Διαμαντίδη. «Πριν από επτά χρόνια παίζαμε στον μικρό τελικό και τώρα και οι δύο ομάδες υποβιβάστηκαν στην Α2. Ομάδες με ιστορία, με κόσμο και μεγάλες επιτυχίες. Η ΑΕΚ είναι μεγάλο μέγεθος. Είναι η ΑΕΚ! Δεν μπορείς να λες η ΑΕΚ έπεσε στην Α2 και να μη σε στεναχωρεί αυτό. Είναι η πρώτη ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ελλάδα, ενώ ήταν και πρωταθλήτρια το 2002. Σκέψου τι παίκτες έχουν παίξει στην ΑΕΚ και τι έχουν πετύχει στην καριέρα τους. Ο Κακιούζης, ο Ζήσης, ο Χατζής, ο Ντικούδης, ο Μπουρούσης, όλοι βγήκαν από την ΑΕΚ. Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να προτείνω λύσεις για την Α1, απλώς βλέπω ένα πρωτάθλημα που διαρκώς αποδυναμώνεται, στο οποίο οι αποστάσεις των δύο πρώτων από τους υπόλοιπους είναι χαώδεις. Και φοβάμαι ότι τα πράγματα θα είναι κάθε χρόνο και χειρότερα, καθώς η οικονομική κρίση κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση για όλες τις ομάδες».
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και ο Ζήσης. «Είναι λυπηρό που ομάδες όπως ο Ηρακλής και η ΑΕΚ υποβιβάζονται. Δεν ξέρω αν ο υποβιβασμός αυτός μπορεί να λειτουργήσει ως σήμα κινδύνου και να αναγκάσει επιτέλους κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν σοβαρά με αυτές τις ομάδες. Ο Ηρακλής κατάφερε να μείνει μόλις μια σεζόν στην Α1, ενώ η ΑΕΚ μοιάζει εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένη. Και πέρσι έφτασε μια ανάσα από τον υποβιβασμό, αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε. Δεν είναι απλό να υποβιβάζονται τέτοιες ομάδες στην Α2. Ο λόγος που έχει πέσει τόσο πολύ το επίπεδο της Α1 είναι ότι δεν υπάρχουν πια ομάδες σαν τον Ηρακλή και την ΑΕΚ, που λειτουργούσαν σαν το καλύτερο "φροντιστήριο" για παίκτες που ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό ή τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες».
«Ευχές» και Final Four
Το 2004, ο 24χρονος Διαμαντίδης και ο 21χρονος Ζήσης έπαιζαν για μια θέση στον ήλιο της Euroleague. Σε λίγες μέρες, στο Παλάου Σαν Τζόρντι θα παίξουν για μια θέση στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης. Τα χρόνια πέρασαν, οι δυο τους έπαιξαν δεκάδες φορές αντίπαλοι και εκατοντάδες ως συμπαίκτες και φέτος είναι η πρώτη φορά που η «μάχη» τους θα κρίνει το εισιτήριο ενός τόσο μεγάλου τελικού. «Είναι νωρίς ακόμα να μιλάμε γι' αυτό, αλλά ελπίζω να έχουμε την ίδια εξέλιξη με το 2004. Να κερδίσει η δική μου ομάδα και να μείνει ο Νίκος με τα εύσημα της καλής απόδοσης…». Ο Μήτσος δίνει την ασίστ και ο Νίκος απαντάει. «Ο Δημήτρης έχει κάνει φέτος απίστευτα πράγματα. Είναι η χρονιά του, επομένως του εύχομαι στο Final Four να γιορτάσει τον τίτλο του MVP της σεζόν μαζί με αυτόν του Καλύτερου Αμυντικού, αλλά ως εκεί!»
Πηγή gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου