Παραφράζοντας την επιγραφή που φέρει το δολάριο και επειδή God σημαίνει θεός, ο Βασίλης Σκουντής αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω (από μηχανής) Θεώ και τα του... Παπαλουκά τω Παπαλουκά!
Δεν είναι ούτε κομψό, ούτε σωστό να το ζητήσω από την αρχή διότι, διάβολε, με τη λογική του πελάτη, το ίδιο και ο αναγνώστης έχει πάντοτε δίκιο, αλλά σας ικετεύω να μου κάνετε το χατίρι και να μην... σκοτωθείτε πάλι μεταξύ σας! Το κείμενο που ακολουθεί κείμενο δεν γράφεται με σκοπό να προκαλέσει άλλη μια σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στους οπαδούς των αιωνίων αντιπάλων για το αν ο Παπαλουκάς τρώει λάχανο τον Διαμαντίδη ή αν ο Διαμαντίδης θέλει πέντε Παπαλουκάδες στην καθισιά του. Στο κάτω-κάτω εγώ είμαι με τον... Ζήση, γι αυτό άλλωστε έδωσα το όνομα του και στον σκύλο μου!
Παρεμπιπτόντως ο Νίκος Ζήσης θα βρεθεί απέναντι στον Θοδωρή Παπαλουκά και στον (κολλητό, ομογάλακτο από τις εθνικές ομάδες, αδελφοποιτό και εδώ κι έναν χρόνο) κουμπάρο του Βασίλη Σπανούλη, όντας ένα από τα εμπόδια στο δρόμο του Ολυμπιακού προς το τρίτο στη σειρά Φάιναλ Φορ.
Στο δρόμο προς τη Βαρκελώνη, από τον οποίο πριν από εννέα χρόνια, οι “γαύροι” ξεστράτισαν χωρίς να το καταλάβουν, με εκείνη την απροσδόκητη εντός έδρας ήττα τους από την Ολύμπια Λιουμπλιάνα. Αλλά αυτά είναι όντως περυσινά ξινά σταφύλια, άλλωστε για να συνειδητοποιήσουμε πόσος καιρός πέρασε από τότε αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε ότι στον Ολυμπιακό έπαιζε ακόμη (στην πρώτη θητεία του) ο Παπαλουκάς!
Τότε ο Θοδωρής δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα του σε έναν προορισμό, που προϊόντος του χρόνου, έμοιαζε τόσο μανίκι, όσο το ταξίδι των Εβραίων προς τη Χαναάν. Εντέλει δέκα χρόνια μετά το Φάιναλ Φορ του Μονάχου, ο Ολυμπιακός πήγε στο Βερολίνο, πέρυσι έφτασε στο Παρίσι και τώρα σημαδεύει τη Βαρκελώνη, με την προσδοκία ότι αυτή θα είναι η αληθινή Γη της Επαγγελίας, που του έταξαν πριν από έξι χρόνια (δίκην Μωυσή) οι Αγγελόπουλοι, οδηγώντας τον στην “Έξοδο” από τη σκλαβιά των πέτρινων χρόνων!
Γλαφυρή αυτή η περιγραφή, αλλά ταιριάζει γάντι στην υπόθεση και θα ταίριαζε ακόμη περισσότερο εάν το Φάιναλ Φορ δεν γινόταν στη Βαρκελώνη, αλλά στο Τελ Αβίβ, όπου ο Ολυμπιακός έχει ούτως ή άλλως απωθημένα εδώ και 17 χρόνια...
Βεβαίως πριν από τη Βαρκελώνη, ο Ολυμπιακός έχει ανοικτούς λογαριασμούς με τη Σιένα, απλώς κρίνοντας από την ενθουσιώδη παρότρυνση που απηύθυνε χθες το βράδυ ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος προς τους φιλάθλους (“κλείστε εισιτήρια για το Φάιναλ Φορ”), φαίνεται ότι η πρωταθλήτρια Ιταλίας δεν υπολογίζεται ως πολύ υψηλό εμπόδιο, αλλά κάτι τέτοια πίστευαν και στον Παναθηναϊκό πριν από δύο χρόνια και μέχρι να συνέλθουν από την ισοφάριση της Σιένα στο ΟΑΚΑ, κόντεψαν να δουν τον Μακ Ιντάιρ φαντάρο!
Το έθεσα αυτό το ζήτημα μιλώντας με τον Παπαλουκά σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3 και ο Τεό απέδειξε ότι εκτός από τα Φάιναλ Φορ, τις ασίστ, τα κλεψίματα, τους αγώνες (και εσχάτως και τα... τρίποντα-τούβλα) θα μπορούσε να είναι ρέκορντμαν της Ευρωλίγκας και στις ντρίμπλες, όπως αποδεικνύεται από το σχόλιο του: “Έχω βρεθεί και άλλες φορές σε αυτή τη θέση και πιστεύω ότι το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας δεν μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία., γιατί δεν θα μας κάνει καλό. Από εκεί και πέρα ο πρόεδρος εκφράζει τη χαρά του και παροτρύνει τον κόσμο να οργανωθεί”!
Προσπερνώ τον προχθεσινό αγώνα (τον οποίο άλλωστε φρόντισε να αναλύσει επισταμένως από νωρίς ο Μανουσέλης) και στέκομαι στο ρεκόρ του Παπαλουκά. Στέκομαι έγραψα;
Υποκλίνομαι στη μακροβιότητα, στο ταλέντο, στην ευστροφία, στο μεγαλείο και κυρίως στην τόλμη και στον επίμονο χαρακτήρα του ανδρός, που ενώ βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στάθηκε όρθιος και βεβαίως δικαιώθηκε για την ούτως ή άλλως αναγκαστική επιλογή του να αφήσει τον ήλιο της Αθήνας και να εμπιστευθεί τον τότε εκπρόσωπο του Βασίλη Ευαγγελινό που τον συνέστησε στον Ιβκοβιτς κι αυτός τον μάζεψε σαν (είναι αλήθεια, δεν υπερβάλλω, μου το επιβεβαίωσε εκ των υστέρων ο Κουσένκο) τσόντα του Χατζηβρέττα!
Από χθες το βράδυ ο Παπαλουκάς αποτελεί την απόλυτη εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου της Ευρωλίγκας. Γιασάν του μάγκα, που λένε, διότι πλέον φιγουράρει στο Νο 1 τριών στατιστικών κατηγοριών (με 886 ασίστ, 307 κλεψίματα και 210 αγώνες), ενώ η καταμέτρησις συνεχίζεται και επίσης μετρά και οκτώ συνεχείς συμμετοχές σε Φάιναλ Φορ στη σειρά.
Εάν μάλιστα στις 6 Μαΐου πατήσει το πόδι του στο παρκέ του Σαν Τζόρντι θα καταρρίψει και αυτό το ρεκόρ που μέχρι τώρα κατέχει με τον πρώην σύντροφό του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, JR Xόλντεν. Εννέα (εάν φτάσει στη Βαρκελώνη) Φάιναλ Φορ στη σειρά, χώρια τα δυο τρόπαια της Ευρωλίγκας, οι άλλες παρουσίες σε τελικούς, ο ένας τίτλος MVP σε τελικό, ο ένας τίτλος MVP ολόκληρης της σεζόν, η μία συμμετοχή στην καλύτερη πεντάδα της χρονιάς και οι δύο συμμετοχές στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της χρονιάς.
Too much για έναν παίκτη που το 2002 βγήκε στη ζητιανιά και η καλύτερη πρόταση που είχε προτού τον περιμαζέψει ο Ντούντα στα χιόνια της Μόσχας ήταν από μια ιταλική ομάδα, που (κάνω πως) δεν θυμάμαι ούτε ποια ήταν!
Εάν (σε συνέχεια του προηγουμένου) πατήσει το παρκέ του Σάν Τζόρντι αργά το βράδυ και της 8ης Μαΐου τότε θα μπορέσει να κυνηγήσει το στοιχειωμένο όνειρο του, διότι εκείνη τη μέρα- του τελικού του Φάιναλ Φορ- έχει τα γενέθλια του!
Εκτός από εικόνα στο εξώφυλλο του λευκώματος της Ευρωλίγκας, ο Παπαλουκάς είναι επίσης ένα παράδειγμα προς μίμηση για τη συνέχεια, τη συνέπεια, την αφοσίωση, τη στοχοπροσήλωση και κυρίως για την αποδοχή του ρόλου του: αυτό θαρρώ πως είναι το πιο πλουμιστό από τα παράσημα του, το ανέδειξε άλλωστε και από χθες στο blog του στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας, ο αρχισυντάκτης της, ο Φρανκ Λόουλορ, ο οποίος αποκάλεσε τον Τεό “transformational”, δηλαδή “μετασχηματιστικό”.
Τι σημαίνει αυτό; Το αυτονόητο, ότι ο Παπαλουκάς μπορεί να μετασχηματίζει το ρεύμα των ομάδων στις οποίες αγωνίζεται, αλλά ο Λόουλορ το τράβηξε ακόμη περισσότερο και υποστηρίζει (με το δίκιο του) ότι ο Τεό μετέτρεψε την εικόνα και την άποψη που είχε η κοινή γνώμη για τους σούπερ σταρ!
Πράγματι ο Παπαλουκάς έχει αυτό το προνόμιο, που οφείλεται σε χάρισμα και δεν εννοώ την ταπεινότητα, αλλά τη συνειδητοποιημένη άποψη του και την αντίστοιχη στάση ζωής μέσα στο γήπεδο, την οποία ο ίδιος προσδιορίζει με τα δικά του μέτρα και όχι με εκείνα της πλειοψηφίας. Το εννοώ αυτό διότι ο πρώτος σε τέσσερις κατηγορίες και άλλοτε MVP της Ευρωλίγκας ανέβηκε σε όλα αυτά τα Έβερεστ χωρίς να 'ναι η πρώτη μούρη της ομάδας του.
Το στοιχείο που αποκάλυψε ο Φρανκ είναι όντως συγκλονιστικό: από αυτά τα 210 ματς, μόνο στα 12 (το ξαναγράφω ολογράφως για να μη γίνει κανένα τυπογραφικό λάθος) έπαιξε στη βασική πεντάδα, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα οι προπονητές του τον φώναζαν από τον πάγκο, συνήθως εκεί στο 6ο-7ο λεπτό, ποντάροντας κιόλας στην ικανότητα του να διαβάζει τις καταστάσεις έξω από τις τέσσερις γραμμές και να παρεμβαίνει ως από μηχανής θεός!
Η μάλλον ως από μηχανής... Τεό(ς) κατεβαίνοντας στο παρκέ από έναν γερανό, όπως είχαν πλάσει στα σενάρια τους την ιδέα “deus ex machina”οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές!
Είτε ως “transformational”, είτε ως “monitor”, ο Παπαλουκάς είναι ένας παίκτης, που επιβεβαιώνει το ρηθέν υπό ενός συχωρεμένου εδώ και χρόνια Αμερικανού προπονητή ότι “μην ασχολείστε με τους τύπους, σημασία δεν έχει ποιος αρχίζει ένα ματς, αλλά ποιος το τελειώνει”...
• YΓ: Αναλόγως, κι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει ποιος βγαίνει πρώτος στον όμιλο του Τop 16, ποιος ρίχνει το πιο μεγάλο... τούβλο στο τουρκικό καλάθι και ποιος κάνει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ της Ευρωλίγκας, αλλά ποιος φεύγει τελευταίος από το γήπεδο τη βραδιά του τελικού!
Πηγή gazzetta.gr
Δεν είναι ούτε κομψό, ούτε σωστό να το ζητήσω από την αρχή διότι, διάβολε, με τη λογική του πελάτη, το ίδιο και ο αναγνώστης έχει πάντοτε δίκιο, αλλά σας ικετεύω να μου κάνετε το χατίρι και να μην... σκοτωθείτε πάλι μεταξύ σας! Το κείμενο που ακολουθεί κείμενο δεν γράφεται με σκοπό να προκαλέσει άλλη μια σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στους οπαδούς των αιωνίων αντιπάλων για το αν ο Παπαλουκάς τρώει λάχανο τον Διαμαντίδη ή αν ο Διαμαντίδης θέλει πέντε Παπαλουκάδες στην καθισιά του. Στο κάτω-κάτω εγώ είμαι με τον... Ζήση, γι αυτό άλλωστε έδωσα το όνομα του και στον σκύλο μου!
Παρεμπιπτόντως ο Νίκος Ζήσης θα βρεθεί απέναντι στον Θοδωρή Παπαλουκά και στον (κολλητό, ομογάλακτο από τις εθνικές ομάδες, αδελφοποιτό και εδώ κι έναν χρόνο) κουμπάρο του Βασίλη Σπανούλη, όντας ένα από τα εμπόδια στο δρόμο του Ολυμπιακού προς το τρίτο στη σειρά Φάιναλ Φορ.
Στο δρόμο προς τη Βαρκελώνη, από τον οποίο πριν από εννέα χρόνια, οι “γαύροι” ξεστράτισαν χωρίς να το καταλάβουν, με εκείνη την απροσδόκητη εντός έδρας ήττα τους από την Ολύμπια Λιουμπλιάνα. Αλλά αυτά είναι όντως περυσινά ξινά σταφύλια, άλλωστε για να συνειδητοποιήσουμε πόσος καιρός πέρασε από τότε αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε ότι στον Ολυμπιακό έπαιζε ακόμη (στην πρώτη θητεία του) ο Παπαλουκάς!
Τότε ο Θοδωρής δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα του σε έναν προορισμό, που προϊόντος του χρόνου, έμοιαζε τόσο μανίκι, όσο το ταξίδι των Εβραίων προς τη Χαναάν. Εντέλει δέκα χρόνια μετά το Φάιναλ Φορ του Μονάχου, ο Ολυμπιακός πήγε στο Βερολίνο, πέρυσι έφτασε στο Παρίσι και τώρα σημαδεύει τη Βαρκελώνη, με την προσδοκία ότι αυτή θα είναι η αληθινή Γη της Επαγγελίας, που του έταξαν πριν από έξι χρόνια (δίκην Μωυσή) οι Αγγελόπουλοι, οδηγώντας τον στην “Έξοδο” από τη σκλαβιά των πέτρινων χρόνων!
Γλαφυρή αυτή η περιγραφή, αλλά ταιριάζει γάντι στην υπόθεση και θα ταίριαζε ακόμη περισσότερο εάν το Φάιναλ Φορ δεν γινόταν στη Βαρκελώνη, αλλά στο Τελ Αβίβ, όπου ο Ολυμπιακός έχει ούτως ή άλλως απωθημένα εδώ και 17 χρόνια...
Βεβαίως πριν από τη Βαρκελώνη, ο Ολυμπιακός έχει ανοικτούς λογαριασμούς με τη Σιένα, απλώς κρίνοντας από την ενθουσιώδη παρότρυνση που απηύθυνε χθες το βράδυ ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος προς τους φιλάθλους (“κλείστε εισιτήρια για το Φάιναλ Φορ”), φαίνεται ότι η πρωταθλήτρια Ιταλίας δεν υπολογίζεται ως πολύ υψηλό εμπόδιο, αλλά κάτι τέτοια πίστευαν και στον Παναθηναϊκό πριν από δύο χρόνια και μέχρι να συνέλθουν από την ισοφάριση της Σιένα στο ΟΑΚΑ, κόντεψαν να δουν τον Μακ Ιντάιρ φαντάρο!
Το έθεσα αυτό το ζήτημα μιλώντας με τον Παπαλουκά σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3 και ο Τεό απέδειξε ότι εκτός από τα Φάιναλ Φορ, τις ασίστ, τα κλεψίματα, τους αγώνες (και εσχάτως και τα... τρίποντα-τούβλα) θα μπορούσε να είναι ρέκορντμαν της Ευρωλίγκας και στις ντρίμπλες, όπως αποδεικνύεται από το σχόλιο του: “Έχω βρεθεί και άλλες φορές σε αυτή τη θέση και πιστεύω ότι το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας δεν μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία., γιατί δεν θα μας κάνει καλό. Από εκεί και πέρα ο πρόεδρος εκφράζει τη χαρά του και παροτρύνει τον κόσμο να οργανωθεί”!
Προσπερνώ τον προχθεσινό αγώνα (τον οποίο άλλωστε φρόντισε να αναλύσει επισταμένως από νωρίς ο Μανουσέλης) και στέκομαι στο ρεκόρ του Παπαλουκά. Στέκομαι έγραψα;
Υποκλίνομαι στη μακροβιότητα, στο ταλέντο, στην ευστροφία, στο μεγαλείο και κυρίως στην τόλμη και στον επίμονο χαρακτήρα του ανδρός, που ενώ βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στάθηκε όρθιος και βεβαίως δικαιώθηκε για την ούτως ή άλλως αναγκαστική επιλογή του να αφήσει τον ήλιο της Αθήνας και να εμπιστευθεί τον τότε εκπρόσωπο του Βασίλη Ευαγγελινό που τον συνέστησε στον Ιβκοβιτς κι αυτός τον μάζεψε σαν (είναι αλήθεια, δεν υπερβάλλω, μου το επιβεβαίωσε εκ των υστέρων ο Κουσένκο) τσόντα του Χατζηβρέττα!
Από χθες το βράδυ ο Παπαλουκάς αποτελεί την απόλυτη εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου της Ευρωλίγκας. Γιασάν του μάγκα, που λένε, διότι πλέον φιγουράρει στο Νο 1 τριών στατιστικών κατηγοριών (με 886 ασίστ, 307 κλεψίματα και 210 αγώνες), ενώ η καταμέτρησις συνεχίζεται και επίσης μετρά και οκτώ συνεχείς συμμετοχές σε Φάιναλ Φορ στη σειρά.
Εάν μάλιστα στις 6 Μαΐου πατήσει το πόδι του στο παρκέ του Σαν Τζόρντι θα καταρρίψει και αυτό το ρεκόρ που μέχρι τώρα κατέχει με τον πρώην σύντροφό του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, JR Xόλντεν. Εννέα (εάν φτάσει στη Βαρκελώνη) Φάιναλ Φορ στη σειρά, χώρια τα δυο τρόπαια της Ευρωλίγκας, οι άλλες παρουσίες σε τελικούς, ο ένας τίτλος MVP σε τελικό, ο ένας τίτλος MVP ολόκληρης της σεζόν, η μία συμμετοχή στην καλύτερη πεντάδα της χρονιάς και οι δύο συμμετοχές στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της χρονιάς.
Too much για έναν παίκτη που το 2002 βγήκε στη ζητιανιά και η καλύτερη πρόταση που είχε προτού τον περιμαζέψει ο Ντούντα στα χιόνια της Μόσχας ήταν από μια ιταλική ομάδα, που (κάνω πως) δεν θυμάμαι ούτε ποια ήταν!
Εάν (σε συνέχεια του προηγουμένου) πατήσει το παρκέ του Σάν Τζόρντι αργά το βράδυ και της 8ης Μαΐου τότε θα μπορέσει να κυνηγήσει το στοιχειωμένο όνειρο του, διότι εκείνη τη μέρα- του τελικού του Φάιναλ Φορ- έχει τα γενέθλια του!
Εκτός από εικόνα στο εξώφυλλο του λευκώματος της Ευρωλίγκας, ο Παπαλουκάς είναι επίσης ένα παράδειγμα προς μίμηση για τη συνέχεια, τη συνέπεια, την αφοσίωση, τη στοχοπροσήλωση και κυρίως για την αποδοχή του ρόλου του: αυτό θαρρώ πως είναι το πιο πλουμιστό από τα παράσημα του, το ανέδειξε άλλωστε και από χθες στο blog του στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας, ο αρχισυντάκτης της, ο Φρανκ Λόουλορ, ο οποίος αποκάλεσε τον Τεό “transformational”, δηλαδή “μετασχηματιστικό”.
Τι σημαίνει αυτό; Το αυτονόητο, ότι ο Παπαλουκάς μπορεί να μετασχηματίζει το ρεύμα των ομάδων στις οποίες αγωνίζεται, αλλά ο Λόουλορ το τράβηξε ακόμη περισσότερο και υποστηρίζει (με το δίκιο του) ότι ο Τεό μετέτρεψε την εικόνα και την άποψη που είχε η κοινή γνώμη για τους σούπερ σταρ!
Πράγματι ο Παπαλουκάς έχει αυτό το προνόμιο, που οφείλεται σε χάρισμα και δεν εννοώ την ταπεινότητα, αλλά τη συνειδητοποιημένη άποψη του και την αντίστοιχη στάση ζωής μέσα στο γήπεδο, την οποία ο ίδιος προσδιορίζει με τα δικά του μέτρα και όχι με εκείνα της πλειοψηφίας. Το εννοώ αυτό διότι ο πρώτος σε τέσσερις κατηγορίες και άλλοτε MVP της Ευρωλίγκας ανέβηκε σε όλα αυτά τα Έβερεστ χωρίς να 'ναι η πρώτη μούρη της ομάδας του.
Το στοιχείο που αποκάλυψε ο Φρανκ είναι όντως συγκλονιστικό: από αυτά τα 210 ματς, μόνο στα 12 (το ξαναγράφω ολογράφως για να μη γίνει κανένα τυπογραφικό λάθος) έπαιξε στη βασική πεντάδα, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα οι προπονητές του τον φώναζαν από τον πάγκο, συνήθως εκεί στο 6ο-7ο λεπτό, ποντάροντας κιόλας στην ικανότητα του να διαβάζει τις καταστάσεις έξω από τις τέσσερις γραμμές και να παρεμβαίνει ως από μηχανής θεός!
Η μάλλον ως από μηχανής... Τεό(ς) κατεβαίνοντας στο παρκέ από έναν γερανό, όπως είχαν πλάσει στα σενάρια τους την ιδέα “deus ex machina”οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές!
Είτε ως “transformational”, είτε ως “monitor”, ο Παπαλουκάς είναι ένας παίκτης, που επιβεβαιώνει το ρηθέν υπό ενός συχωρεμένου εδώ και χρόνια Αμερικανού προπονητή ότι “μην ασχολείστε με τους τύπους, σημασία δεν έχει ποιος αρχίζει ένα ματς, αλλά ποιος το τελειώνει”...
• YΓ: Αναλόγως, κι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει ποιος βγαίνει πρώτος στον όμιλο του Τop 16, ποιος ρίχνει το πιο μεγάλο... τούβλο στο τουρκικό καλάθι και ποιος κάνει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ της Ευρωλίγκας, αλλά ποιος φεύγει τελευταίος από το γήπεδο τη βραδιά του τελικού!
Πηγή gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου