Οι προπονητές υπεραμύνονται συνήθως της λογικής πως «το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και ένας παίκτης δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά». Μερικές φορές αναθεωρούν και υποκλίνονται στο μεγαλείο κάποιου που με την προσωπική του απόδοση μια ολόκληρη χρονιά και ειδικότερα στο φάιναλ φορ, χάρισε στην ομάδα τους το Πρωτάθλημα Ευρώπης.
Επιλέξαμε δέκα παίκτες που έλαμψαν σε προηγούμενες διοργανώσεις αποφεύγοντας να επιλέξουμε κάποιον δύο φορές. Για παράδειγμα ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα θα μπορούσε να επιλεγεί και ως ο ήρωας της Μπαρτσελόνα το 2003 ή ο Τόνι Κούκοτς σε κάποιο άλλο από τα τρία Ευρωπαϊκά που κατέκτησε με τη Γιουγκοπλάστικα. Σε αρκετές περιπτώσεις αφήσαμε εκτός της λίστας κάποιον, απλώς και μόνο επειδή είχε και πολύ άξιους συνοδοιπόρους. Ας δούμε το TOP 10 των ηγετών:
Τόνι Κούκοτς
(Γιουγκοπλάστικα 1991)
Στο φάιναλ φορ του Παρισιού, το τρίτο σερί και τελευταίο της μεγάλης Γιουγκοπλάστικα (που λεγόταν πια PΟP 84) έλαμψε ο Ζόραν Σάβιτς, ο οποίος πέτυχε 25 και 27 πόντους αντίστοιχα σε ημιτελικό και τελικό. Αυτός ωστόσο, που οδήγησε κόντρα στα προγνωστικά τους (τότε) Γιουγκοσλάβους μέχρι το φάιναλ φορ και την κορυφή ήταν ο Τόνι Κούκοτς, ο οποίος σημείωσε μεγαλειώδεις εμφανίσεις σε όλη τη διαδρομή, δείχνοντας ότι η Γιουγκοπλάστικα μπορούσε να τα καταφέρει και χωρίς τους Ράτζα και Ιβάνοβιτς που είχαν ήδη αποχωρήσει.
Σάσα Τζόρτζεβιτς
(Παρτιζάν 1992)
Θα μπορούσε να μοιραστεί τον τίτλο με τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, αλλά το σουτ που πέτυχε στη λήξη του τελικού με την Μπανταλόνα και έδωσε το τρόπαιο στην Παρτιζάν, τον βάζει ένα βήμα πιο μπροστά από τον «διόσκουρό» του. Σε ηλικία 22 ετών συνέχισε τη γιουγκοσλαβική παράδοση κατάκτησης της Ευρωλίγκας σε μια χρονιά που είχε μόνο εμπόδια. Ήταν το μυαλό αλλά και το «αλάνθαστο σημάδι» μιας νεανικής ομάδας που έσφυζε από ταλέντο.
Άρβιντας Σαμπόνις
(Ρεάλ Μ. 1995)
Ήταν από τις λίγες φορές που μια ομάδα προσδιοριζόταν από το όνομα του σταρ της και όχι αυτός από την ομάδα του. Ήταν η «Ρεάλ του Σαμπόνις» και όχι «ο Σαμπόνις της Ρεάλ». Ήταν η σεζόν του Λιθουανού και η Σαραγόσα αποδείχθηκε το κατάλληλο μέρος για να υμνηθεί το μεγαλείο του «γίγαντα» που εναντίον όλων των δυσοίωνων εκτιμήσεων για τα εύθραυστα γόνατά του, έφθασε στην κορυφή της Ευρώπης και έπειτα αγωνίστηκε επτά χρόνια στο ΝΒΑ με τους Μπλέιζερς.
Ντομινίκ Ουίλκινς
(Παναθηναϊκός 1996)
Πήρε 1,3 δισεκατομμύρια δραχμές για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά στην ιστορία του στην κορυφή της Ευρώπης. Και τα κατάφερε! Ο θρύλος του ΝΒΑ αποτέλεσε το έναυσμα για να εκτοξευτούν οι «πράσινοι» και να φθάσουν εκεί που δεν είχε φθάσει ποτέ ξανά καμία ελληνική ομάδα. Η προσαρμογή του στα εδώ δρώμενα δεν ήταν εύκολη, αλλά μόλις άρχισε να… ίπταται ο «Human Highlight Film» άρχισε να… φιλοδωρεί με +20 πόντους κάθε αντίπαλο του Παναθηναϊκού που αδυνατούσε να τον σταματήσει.
Ντέιβιντ Ρίβερς
(Ολυμπιακός 1997)
Δεν ήταν άγνωστος και για αυτό κρίθηκε τόσο πολύ και τόσο έντονα. Έχοντας θητεύσει στην τελευταία σεζόν του Γιάννη Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό, ο Ρίβερς έμεινε στο λιμάνι, αλλά μέχρι τον Γενάρη της σεζόν του τριπλ κράουν κατηγορήθηκε μέχρι και για «ηγετικό έλλειμμα». Όταν πήρε ελευθερία κινήσεων από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, παρέσυρε τους πάντες στο διάβα του σαν ένας γνήσιος… πόταμος! Σήκωσε στις πλάτες του τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε στον ευρωπαϊκό τίτλο σε ένα φάιναλ φορ όπου είχε κατά μέσο όρο 27 πόντους!
Τάιους Έντνι
(Ζαλγκίρις 1999)
Η επανάσταση του μπάσκετ που ξεκίνησε από το Κάουνας και κατέκτησε όλη την Ευρώπη, είχε πρωτεργάτη τον κοντοπίθαρο Αμερικάνο που κατ’ όψη δεν έμοιαζε επουδενί με τον άνθρωπο που μπορούσε να παρασύρει στον «τρελό» ρυθμό του μια ολόκληρη ομάδα. Ο Έντνι έδινε το σύνθημα και η Ζαλγκίρις μεταμορφωνόταν αυτόματα σε ομάδα «δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή της» ανάγοντας τον αιφνιδιασμό σε επιστήμη και το σκορ κάτω από τους 75 πόντους απαγορευτικό.
Ντέγιαν Μποντιρόγκα
(Παναθηναϊκός 2002)
Τα προγνωστικά ήταν εναντίον του Παναθηναϊκού από το ξεκίνημα της σεζόν, αλλά ο αγαπημένος «Ντέκι» των «πράσινων» φιλάθλων τα έφερε όλα ανάποδα. Σε μια ομάδα που κλήθηκε να ξεπεράσει πρώτα από όλα το… μειονέκτημα έδρας στο φάιναλ φορ με την Κίντερ και χρειάστηκαν αλχημείες τύπου… Λάζαρου Παπαδόπουλου, ο Μποντιρόγκα ήταν ο απόλυτος ηγέτης. Σκόραρε 20 (!) πόντους κατά μέσο όρο σε όλη τη σεζόν αποτελώντας το «Α» και το «Ω» του Παναθηναϊκού. Στον τελικό της Μπολόνιας «κλειδιά» αποδείχθηκαν και οι Κουτλουάι, Λάζος, αλλά χωρίς τον Σέρβο θα ήταν όλα αλλιώς.
Σαρούνας Γιασικεβίτσιους
(Μακάμπι 2005)
Το είχε ξανακάνει! Άλλες δύο φορές! Και μάλιστα συνεχόμενες. Αυτή η σεζόν, ωστόσο, αποδείχθηκε πως ήταν η εποποιία του «Σάρας». Οδήγησε την Μακάμπι στην κορυφή της Ευρώπης πετυχαίνοντας το τελευταίο ριπίτ, υποδυόμενος όλους τους πιθανούς και απίθανους ρόλους στο παρκέ. Είχε δίπλα του παίκτες όπως οι Πάρκερ, Βούισιτς, Μπαστόν, αλλά χωρίς αυτόν η Μακάμπι δεν θα είχε ηγέτη, μπρίο, φαντασία και τη φλόγα ενός γεννημένου πρωταγωνιστή.
Θοδωρής Παπαλουκάς
(ΤΣΣΚΑ Μόσχας 2006)
Αν μεγαλουργούσε στο ΝΒΑ, θα παραλάμβανε κάθε χρόνο από την αρχή της σεζόν το βραβείο του «καλύτερου έκτου παίκτη». Ανήγαγε το «διάβασμα» των πρώτων λεπτών του αγώνα σε επιστήμη και εξελίχθηκε στον άνθρωπο που πήρε από το χέρι την ΤΣΣΚΑ και της έδωσε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο ύστερα από 35 χρόνια. Άλλαζε τον ρυθμό του παιχνιδιού κατά το δοκούν καθοδηγώντας μαεστρικά τους Χόλντεν, Λάνγκτον, Σμόντις.
Χουάν Κάρλος Ναβάρο
(Μπαρτσελόνα 2010)
Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια ομάδα που είχε έναν καημό. Δεν είχε κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Το πέτυχε πρώτη φορά το 2003, αλλά ο ήρωας των Καταλανών ήταν ακόμα μικρός και δεν είχε τόση επιρροή στην ομάδα. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο επέστρεψε από το ΝΒΑ για να φέρει την Μπαρτσελόνα ξανά στην κορυφή. Σκόραρε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο έχοντας πλειάδα συστημάτων για να σκοράρει. Στη σπάνια περίπτωση που δεν ήταν σε καλή μέρα, οι «μπλαουγκράνα» έχαναν, αλλά αυτό συνέβη μόλις δύο φορές σε ολόκληρη τη σεζόν!
Πηγή gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου