Ορισμένες φορές τα γεγονότα λένε τόσο πολλά που οποιοσδήποτε σχολιασμός μοιάζει περιττός.ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-0, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 2-1, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 2-1, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 1-1 και ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 1-0. Προσθέτοντας και το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός του Καραϊσκάκη και το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 3-0 του πρωταθλήματος φτάνουμε σε έναν απολογισμό που στην ουσία «μιλάει» για μία νίκη των ερυθρολεύκων σε επτά αγώνες!
Ίσως όμως ο χαρακτηρισμός «ντέρμπι» να μην είναι και τόσο δόκιμος για να αποδώσει την πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός έχασε και στο Τελ Αβίβ, έχασε και στο Καυταντζόγλειο και νίκησε μόνο στο Βικελίδης από όλα τα «μεγάλα», σημαντικά παιχνίδια που είχε να δώσει. Τα περισσότερα μάλιστα τα έχασε και με πανομοιότυπο τρόπο. Άλλα με ανατροπές ενώ είχε προηγηθεί κι άλλα, χωρίς ποτέ να πάρει τα ηνία του αγώνα. Το έκανε στο Βικελίδης και νίκησε. Κυριάρχησε στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον Παναθηναϊκό στο πρώτο μέρος, και προηγήθηκε. Το ίδιο και στο Καραϊσκάκη με τους πράσινους. Ποτέ όμως δεν έκανε ολόκληρο 90λεπτο ή… περισσότερο από ένα καλό ημίχρονο. Στην πλειοψηφία των αγώνων μάλιστα ήταν γυμνός στην επανάληψη και εκεί δέχθηκε όλα τα γκολ!
Δύο από τον Παναθηναϊκό μέσα-έξω (στο Καραϊσκάκη μέτρησε το ένα), ένα από την ΑΕΚ, τρία από τον ΠΑΟΚ, δύο από τον Ηρακλή. Δέκα στο σύνολο και όλα (πλην του Κατσουράνη για άλλους λόγους) κόστισαν βαθμούς.
Η τελευταία ευκαιρία του Ολυμπιακού για νίκη θα είναι στο δεύτερο ματς μπολ-τίτλου με την ΑΕΚ.
Ωστόσο, το σημαντικό για τον Ολυμπιακό δεν είναι να καθίσει να απαριθμήσει τις ήττες αλλά να ρίξει μια δεύτερη ματιά στο υλικό του. Διότι το να τα ρίχνεις όλα στον προπονητή, που δεν είναι άμοιρος ευθυνών, είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να δεις με ποιους παίκτες παίζει ο προπονητής.
Με χαφ, που πλην του Ιμπαγάσα είναι αρκούντως ικανοποιητικοί για τα ματς πλην των μεγάλων στο… γκρικ λιγκ αλλά ποτέ των ποτών για Champions League. Με τερματοφύλακα β’ διαλογής. Με άκρα που κανείς δεν δημιουργεί ανισορροπίες στην αντίπαλη άμυνα.
Τα ντέρμπι τα κερδίζουν οι μεγάλοι παίκτες κι όχι η φιλοσοφία των προπονητών. Κι ο Ολυμπιακός πάσχει από πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Τα εργαλεία είναι καλά και χρήσιμα και η σταθερότητά τους σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση είναι στοιχεία κρίσιμα σε έναν μαραθώνιο. Ο Βαλβέρδε πέρασε στην ομάδα αυτό που ήθελε. Πίεση ψηλά, καλή κυκλοφορία, συμπαγή ομάδα. Να κάνει τον Χολέμπας, τον Μανιάτη, τον Ντουντού, τον Μοντεστό, τον Φουστέρ, τον Πάρντο, τον Ρόμενταλ, τον Ζαϊρί ποδοσφαιριστές που «κρίνουν» με προσωπικές ενέργειες μεγάλα παιχνίδια είναι κομματάκι δύσκολο.
ΥΓ. Για τον ΠΑΟΚ η νίκη χαρίζει περισσότερα πράγματα από ένα απλό τρίποντο. Πρώτον γιατί η ηττοπάθεια 13 ετών με τον Ολυμπιακό έχει γυρίσει από πέρυσι ολοκληρωτικά τούμπα, δεύτερον γιατί η ήττα στο Κύπελλο δεν σημαίνει καταστροφή αφού το τρένο της Ευρώπης παραμένει ζωντανό μέσω πλέι οφ, τρίτον γιατί γέμισε ηθικό και αυτοπεποίθηση ενόψει του τελικού της Τετάρτης.
Πηγή gazzetta.gr
Ίσως όμως ο χαρακτηρισμός «ντέρμπι» να μην είναι και τόσο δόκιμος για να αποδώσει την πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός έχασε και στο Τελ Αβίβ, έχασε και στο Καυταντζόγλειο και νίκησε μόνο στο Βικελίδης από όλα τα «μεγάλα», σημαντικά παιχνίδια που είχε να δώσει. Τα περισσότερα μάλιστα τα έχασε και με πανομοιότυπο τρόπο. Άλλα με ανατροπές ενώ είχε προηγηθεί κι άλλα, χωρίς ποτέ να πάρει τα ηνία του αγώνα. Το έκανε στο Βικελίδης και νίκησε. Κυριάρχησε στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον Παναθηναϊκό στο πρώτο μέρος, και προηγήθηκε. Το ίδιο και στο Καραϊσκάκη με τους πράσινους. Ποτέ όμως δεν έκανε ολόκληρο 90λεπτο ή… περισσότερο από ένα καλό ημίχρονο. Στην πλειοψηφία των αγώνων μάλιστα ήταν γυμνός στην επανάληψη και εκεί δέχθηκε όλα τα γκολ!
Δύο από τον Παναθηναϊκό μέσα-έξω (στο Καραϊσκάκη μέτρησε το ένα), ένα από την ΑΕΚ, τρία από τον ΠΑΟΚ, δύο από τον Ηρακλή. Δέκα στο σύνολο και όλα (πλην του Κατσουράνη για άλλους λόγους) κόστισαν βαθμούς.
Η τελευταία ευκαιρία του Ολυμπιακού για νίκη θα είναι στο δεύτερο ματς μπολ-τίτλου με την ΑΕΚ.
Ωστόσο, το σημαντικό για τον Ολυμπιακό δεν είναι να καθίσει να απαριθμήσει τις ήττες αλλά να ρίξει μια δεύτερη ματιά στο υλικό του. Διότι το να τα ρίχνεις όλα στον προπονητή, που δεν είναι άμοιρος ευθυνών, είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να δεις με ποιους παίκτες παίζει ο προπονητής.
Με χαφ, που πλην του Ιμπαγάσα είναι αρκούντως ικανοποιητικοί για τα ματς πλην των μεγάλων στο… γκρικ λιγκ αλλά ποτέ των ποτών για Champions League. Με τερματοφύλακα β’ διαλογής. Με άκρα που κανείς δεν δημιουργεί ανισορροπίες στην αντίπαλη άμυνα.
Τα ντέρμπι τα κερδίζουν οι μεγάλοι παίκτες κι όχι η φιλοσοφία των προπονητών. Κι ο Ολυμπιακός πάσχει από πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Τα εργαλεία είναι καλά και χρήσιμα και η σταθερότητά τους σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση είναι στοιχεία κρίσιμα σε έναν μαραθώνιο. Ο Βαλβέρδε πέρασε στην ομάδα αυτό που ήθελε. Πίεση ψηλά, καλή κυκλοφορία, συμπαγή ομάδα. Να κάνει τον Χολέμπας, τον Μανιάτη, τον Ντουντού, τον Μοντεστό, τον Φουστέρ, τον Πάρντο, τον Ρόμενταλ, τον Ζαϊρί ποδοσφαιριστές που «κρίνουν» με προσωπικές ενέργειες μεγάλα παιχνίδια είναι κομματάκι δύσκολο.
ΥΓ. Για τον ΠΑΟΚ η νίκη χαρίζει περισσότερα πράγματα από ένα απλό τρίποντο. Πρώτον γιατί η ηττοπάθεια 13 ετών με τον Ολυμπιακό έχει γυρίσει από πέρυσι ολοκληρωτικά τούμπα, δεύτερον γιατί η ήττα στο Κύπελλο δεν σημαίνει καταστροφή αφού το τρένο της Ευρώπης παραμένει ζωντανό μέσω πλέι οφ, τρίτον γιατί γέμισε ηθικό και αυτοπεποίθηση ενόψει του τελικού της Τετάρτης.
Πηγή gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου