«Ό,τι κάτσει» ο Παναθηναϊκός!

Ο Γιάσμινκο Βέλιτς γράφει στο blog του για το άναρχο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, αλλά και την εμφάνιση του Ολυμπιακού κόντρα στον Εργοτέλη που έφερε τη διαφορά στο +13.
Ο Ολυμπιακός πήρε άλλη μια νίκη στο γήπεδό του, αυτή τη φορά εναντίον του Εργοτέλη με το ευρύ 3-0, που έχασε όμως την ευκαιρία να προηγηθεί με πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο και ενδεχομένως να διαφοροποιήσει την εξέλιξη του χθεσινού αγώνα.

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με το γνωστό 4-2-3-1 και ο Εργοτέλης με 4-1-4-1, με τον Βερπακόφσκις από δεξιά να δίνει βοήθειες στον προωθημένο Λεάλ. Το παιχνίδι στο ξεκίνημά του ανήκε στον Ολυμπιακό, που μπήκε με διάθεση να κυκλοφορήσει την μπάλα αλλά και να πιέσει ψηλά τον Εργοτέλη.

Στα πρώτα 20 λεπτά ο Εργοτέλης περιορίστηκε στο να αμύνεται αρκετά χαμηλά στο δικό του μισό του γηπέδου και με πυκνότητα παικτών έξω από την περιοχή του. Επιθετικά ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Αυτό δυσκόλεψε τον Ολυμπιακό στο να δημιουργήσει και να κερδίσει το επιθετικό βάθος, τόσο από πλάγια όσο και από τον άξονα, παρότι είχε την μπάλα συνέχεια στην κατοχή του. Ήτανε αρκετά προβλέψιμος και έκανε μόλις δύο φάσεις, μία με τον Ρόμενταλ όταν του δόθηκε λίγος χώρος και άλλη μία ύστερα από κόρνερ με τον Ντούυντού.

Μετά το πρώτο 20λεπτο, ο Εργοτέλης κατάφερε να αποφεύγει την πίεση που ασκούσε ψηλά ο Ολυμπιακός, να κυκλοφορήσει καλύτερα την μπάλα και να βγει μπροστά με αποκορύφωμα τη φάση του πέναλτι. Σίγουρα, αν αξιοποιούσε το πέναλτι το κίνητρό του στη συνέχεια θα ήταν διαφορετικό και ίσως και η εξέλιξη του αγώνα επίσης.

Αν και το ημίχρονο τελειώνει με υπεροχή του Ολυμπιακού χωρίς να δημιουργήσει, ωστόσο, σημαντικές φάσεις, το παιχνίδι κρίνεται οριστικά στο πρώτο 15λεπτο του δεύτερου ημιχρόνου, εκεί που ο Ολυμπιακός μπαίνει πιο αποφασιστικά και με περισσότερη ένταση στο παιχνίδι του (πλέον με Ιμπαγάσα στη σύνθεσή του). Βεβαίως έχει και την τύχη να προηγηθεί μόλις στο δεύτερο λεπτό της επανάληψης, ξανά μετά τη φάση που προέρχεται από το κόρνερ υπέρ του.

Συνεχίζει με την πίεση ψηλά, με καλύτερη κατανομή του χώρου που του δίνει τη δυνατότητα να ανακτά γρήγορα την κατοχή μπάλας όταν αυτή χάνεται και να εκδηλώνει περισσότερες επιθέσεις, με τον Ιμπαγάσα πλέον να βάζει τάξη σε αυτόν τον τομέα.

Το δεύτερο γκολ προέρχεται από κάθετη ασίστ του Ιμπαγάσα και γρήγορη εκτέλεση του Πάντελιτς και εκεί ουσιαστικά τελειώνει το παιχνίδι, με τον Εργοτέλη να χάνει οριστικά το κίνητρό του. Στη συνέχεια είναι καταδικασμένος να τρέχει πίσω από την μπάλα, την οποία ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κυκλοφορεί με ακόμα μεγαλύτερη άνεση.

Πολύ καλό το τελείωμα του Μιραλάς στο τρίτο γκολ, αλλά επίσης και η ημικύκλια κίνησή του για να αποφύγει το οφσάιντ. Η δε πάσα του Μοντέστο, χωρίς καθόλου πίεση, αποδεικνύει πως ο Εργοτέλης ήδη είχε καταθέσει τα όπλα του.

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ μέτριος στο πρώτο ημίχρονο, καλύτερος στο δεύτερο και μετά το δεύτερο γκολ το παιχνίδι είχε αποκτήσει διαδικαστικό χαρακτήρα.

Ο Παναθηναϊκός για άλλη μία φορά δεν κατάφερε να κερδίσει το παιχνίδι του και βλέπει τη διαφορά να αυξάνεται και να είναι πλέον στο -13 από τον Ολυμπιακό. Εννοείται πως αν είχε μετρήσει το γκολ του Κατσουράνη στο ντέρμπι, τα πράγματα τώρα θα ήταν κάπως διαφορετικά. Εννοείται επίσης πως ο Παναθηναϊκός καλά κάνει και διαμαρτύρεται για όλα αυτά και πρέπει να κοιτάξει πώς θα προστατέψει την ομάδα. Δεν εννοείται όμως πως δεν πρέπει να κοιτάξει και να συνειδητοποιήσει και την παρατεταμένη αγωνιστική του εικόνα και πραγματικότητα. Πώς αλλιώς θα μπορέσει να βελτιώσει αυτά που πρέπει να βελτιώσει αγωνιστικά εάν δεν τα αναγνωρίζει πρώτα;

Εχθές, έπειτα από μόλις λίγα λεπτά, για μένα ήταν ξεκάθαρο πως πρόκειται για άλλο ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού που τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν, άσχετα από τη δυναμικότητα του αντιπάλου. Τόσο μια άνετη νίκη του Παναθηναϊκού, όσο και η νίκη της Λάρισας. Και αυτή τη μορφή έχουνε πολλά από τα τελευταία παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Αυτό που κομψά λέμε «ελεύθερο και ανοικτό παιχνίδι» με πολλές φάσεις και από τις δύο ομάδες, στην ουσία πρόκειται για άναρχα και μη ανταγωνιστικά παιχνίδια που κυριαρχεί η έλλειψη οργάνωσης, έντασης και συνοχής, τόσο από τον Παναθηναϊκό, όσο και από τον αντίπαλό του.

Προσωπικά δεν μου αρέσει τέτοια προσέγγιση ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού και δεν τη θεωρώ κατάλληλη για ομάδα του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού. Δεν μπορεί τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού να είναι του στιλ «ό,τι κάτσει». Αυτά αντιστοιχού σε ομάδες ενός διαφορετικού, κατώτερου επιπέδου. Το ποδόσφαιρο είναι ανταγωνιστικό και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να είναι ο κύριος εκφραστής αυτής της φιλοσοφίας, πάντα και παντού και αυτό ανεξάρτητα από τη λιγότερη ή περισσότερη ποιότητα που μπορεί να διαθέτει. Γιατί, απλά ποιότητα χωρίς ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει στο σημερινό ποδόσφαιρο. Όπως επίσης δεν υπάρχει, εφόσον δεν υπάρχει διάρκεια και σταθερότητα στην απόδοση, άλλο ένα στοιχείο που κάνει τη διαφορά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Τέλος πάντων, για κάποιο λόγο, έτσι είναι τα πράγματα και τον Παναθηναϊκό τον περιμένει αρκετή δουλειά ακόμα, τόσο στη συνέχεια της φετινής χρονιάς όσο και στην προετοιμασία της επόμενης, έτσι ώστε να διορθωθούν, βελτιωθούν και προσδιοριστούν καλύτερα τα αγωνιστικά ζητήματα που τον απασχολούν άμεσα ή θα τον απασχολήσουν στο μέλλον.

Πηγή gazzetta.gr