Όταν αν όχι όλοι σίγουρα ελάχιστοι ήταν αυτοί που τον πίστευαν, βλέποντας την τραγική του εικόνα στο πρώτο ημίχρονο που έκανε τον Ολυμπιακό να μοιάζει... Μπαρτσελόνα, όντας λάθος στημένος, υπερβολικά αγχωμένος και παντελώς ασύνδετος. Ομως κανένα ματς, πόσο μάλλον ντέρμπι, δεν τελειώνει στο ημίχρονο.
Ο Νιόπλιας διόρθωσε τα λάθη του και πήρε τα ρίσκα που έπρεπε στα αποδυτήρια, όλοι οι παίκτες κατέθεσαν τη ψυχή τους και ειδικά (ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι) ο Τζιμπρίλ και ο Λάζαρος κατέθεσαν τα... καρύδια τους! Κι αν για τον Σισέ δεν υπάρχει άνθρωπος που να βλέπει μπάλα και να μην αναγνωρίζει ότι είναι μακράν ο κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος, ο στράικερ "φονιάς" στην αντίπαλη περιοχή, για τον Χριστοδουλόπουλου, η... ανάστασή του έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Οταν ο προπονητής του τον πέρασε πίσω από τον Σισέ, ο Γάλλος βρήκε το στήριγμά του και ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα παίκτη που έχει τεράστια προσόντα και επιτέλους τα κατέθεσε στον αγωνιστικό χώρο. Εκανε εκπληκτική δουλειά ο Λάζαρος και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία εν θερμώ σκέψη μου μετά το πέρας του αγώνα. Απαντες συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του βεβαίως έχουμε κάνει αναφορά πολλάκις στον "killer" που δεν υπάρχει στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Συγχωρέστε με, αλλά εάν δεν υπήρχαν ο Μπουμσόνγκ (κυρίως αυτός) και ο Καντέ στο πρώτο μέρος που το "τριφύλλι" πελαγοδρομούσε, τότε δύσκολα θα γινόταν η ιστορική αυτή ανατροπή.
Α, και κάτι άλλο. Το πρωτάθλημα μόλις άρχισε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου