Ο προβλέψιμος Παναθηναϊκός

Ο Γιάσμινκο Βέλιτς αναλύει μέσω του blog του το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Λάρισα, τονίζοντας πως και πάλι οι Πράσινοι έδειξαν αρκετές αδυναμίες, τις γνωστές αδυναμίες.

Ο Παναθηναϊκός έχασε χθες δύο βαθμούς στην έδρα του σε ένα παιχνίδι στο οποίο και πάλι έδειξε αρκετές αδυναμίες, γνωστές αδυναμίες τις οποίες έχω αναφέρει πολλές φορές σε προηγούμενες αναλύσεις.

Δεν θα επαναλάβουμε πάλι τα ίδια. Έχει ίσως μεγαλύτερη αξία να σταθούμε περισσότερο στα προβλήματα που ανέδειξε η εικόνα του χθεσινού ματς και στον τρόπο που αγωνίστηκε η Λάρισα ή, καλύτερα, στον τρόπο λειτουργίας της στη φάση της οργανωμένης άμυνας.

ΠΩΣ ΕΠΑΙΞΕ Η ΛΑΡΙΣΑ

Ενδεχομένως και λόγω του γρήγορου γκολ, η Λάρισα αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό με διαφορετικό τρόπο από τις άλλες ομάδες που πέρασαν από το ΟΑΚΑ στα τελευταία ματς. Συνήθως οι αντίπαλοι δεν αφήνουν τον Παναθηναϊκό να μπαίνει εύκολα στο δικό τους μισό γήπεδο, να κυκλοφορήσει εύκολα την μπάλα κυρίως από τον άξονα, αλλά απομονώνει τον Σισέ, ασκεί πίεση στους μέσους, κλπ.

Η Λάρισα χθες στο πρώτο ημίχρονο, παίζοντας στο σύστημα 4-1-4-1, έδωσε πολύ χώρο στον Παναθηναϊκό να αναπτυχθεί. Αμυνόταν αρκετά χαμηλά, κοντά στην περιοχή της, ουσιαστικά με ένα μπλοκ σχεδόν στο αμυντικό της 1/3 του γηπέδου.

Έδειξε πως ήθελε κυρίως να προστατεύσει την περιοχή της με δύο γραμμές ζώνης πολύ κοντά, χωρίς όμως να παίζει πολύ επιθετικά στη φάση άμυνας. Επίσης, στη φάση της αμυντικής μετάβασης δεν αντιδρούσε άμεσα στην αλλαγή κατοχής μπάλας, αλλά είχε και αρκετά αργές επιστροφές.

Επιθετικά, δεν είχε ταχύτητα ούτε στους παίκτες ούτε στις πάσες και για να απειλήσει την άμυνα του ΠΑΟ έπρεπε να διανύσει μεγάλες αποστάσεις παίζοντας με κοντινές πάσες, με συνεχή στηρίγματα στην μπάλα. Το έκανε όμως (με τη... βοήθεια του ΠΑΟ) αρκετά καλά σε αρκετές περιπτώσεις, παίζοντας την μπάλα με μια-δυο επαφές. Έτσι πέτυχε και το γκολ, αλλάζοντας 10 φορές την μπάλα πριν αυτή καταλήξει στα δίχτυα του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, όμως, έκανε και αρκετά λάθη…

Όλα αυτά δημιουργούσαν το ιδανικό σενάριο για να χτίσει τη νίκη του ο ΠΑΟ. Δηλαδή οι μέσοι να μη δέχονται μεγάλη πίεση, ο Σισέ να μην έχει μεγάλες αποστάσεις από τους υπόλοιπους, να μπορεί να κυκλοφορεί την μπάλα (και με τη βοήθεια του Κατσουράνη για άλλη μία φορά, σε πολλές περιπτώσεις και στο μισό γήπεδο της Λάρισας) και ταυτόχρονα να μην κινδυνεύει ιδιαίτερα αμυντικά, εφόσον είχε λίγη προσοχή.

Όμως πάλι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν αποτελεσματικός. Αμυντικά είχε προβλήματα, κυρίως επειδή η αμυντική του μετάβαση δεν ήταν καλή, αλλά και στη φάση της οργανωμένης άμυνας οι παίκτες του έφταναν σχεδόν πάντα καθυστερημένα πάνω στη φάση, πάνω στην μπάλα. Δεν υπήρχε σωστή λειτουργία με βοήθειες και αλληλοκαλύψεις έτσι ώστε να πιέζει στην μπάλα περισσότερο, να τη διεκδικεί για να την πάρει και να μην περιμένει πότε θα τη χάσουν οι παίκτες της Λάρισας.

Επιθετικά, σίγουρα έπρεπε να επενδύσει περισσότερο στις γρήγορες μεταβάσεις. Τόσο από την άμυνα στην επίθεση, αν ήθελε να βρει χώρους για να παίξει στην περιοχή, όσο και από την επίθεση στην άμυνα, που μπορεί να γίνει ένα επιθετικό όπλο όταν πιέζει άμεσα, ψηλά προς την περιοχή του αντιπάλου όταν χάνει την μπάλα. Αντιθέτως, οι μεταβάσεις είναι κάτι που δεν υπάρχει στο παιχνίδι του ΠΑΟ.