Ο Μάικ Μπατίστ θέλει να θάψει το επεισόδιο με τον Οζμπολτ. Ο σέντερ του Παναθηναϊκού τόνισε πως του λείπει ο Σπανούλης ενώ θεωρεί σημαντική την απώλεια του Σάρας.
Αναλυτικά η συνέντευξη του στο «Βήμα»:
- Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πολλή συζήτηση σχετικά με την ενίσχυση της ρακέτας και την εξασθένηση της περιφερειακής γραμμής του Παναθηναϊκού.Ισως να μην είσαι ο πλέον αρμόδιος για να απαντήσεις στο ερώτημα, ωστόσο πόσο σε προβληματίζει αυτή η αλλαγή στρατηγικής;
«Καθόλου! Είναι η όγδοη χρονιά μου στον Παναθηναϊκό και ξέρω καλά ένα πράγμα: με βάση το σύστημα που εκπονεί ο κόουτς Ομπράντοβιτς και εφαρμόζουν οι παίκτες, η επιτυχία είναι εγγυημένη. Οποιοι παίκτες δηλαδή και αν έρχονται κάθε χρόνο, έχουν πάρα πολλές πιθανότητες να πανηγυρίσουν επιτυχίες και τίτλους. Αρκεί να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Χάσαμε κορυφαίους αθλητές, όπως ο Σπανούλης και ο Γιασικεβίτσιους. Η απώλειά τους είναι σημαντική. Την ίδια στιγμή όμως ανοίγει η πόρτα για άλλα παιδιά, όπως ο Καλάθης και ο Τέπιτς, για να μπουν στα παπούτσια τους και να αναλάβουν ευθύνες. Να αποκτήσουν ρόλους».
- Να υποθέσουμε ότι οι συμβουλές σου στα αποδυτήρια έχουν ως κύριους παραλήπτες τους δύο νεαρούς;Για τους οποίους,μάλιστα,γίνεται πολύς λόγος τελευταία...
«Είναι αλήθεια. Περισσότερο μιλάω με τον Καλάθη και τον Τέπιτς. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι από το 2003 που ήλθα στον Παναθηναϊκό τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά το σύστημα παραμένει ίδιο. Ολα τα πρόσωπα, ο Λάκοβιτς, ο Μακ Ντόναλντ, ο Σισκάουσκας, ο Βούγιανιτς, έφυγαν με τρόπαια, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πιάνω λοιπόν τον Τέπιτς και του λέω: “Ακου φίλε. Δεν έπαιξες καθόλου στη Λιουμπλιάνα και είναι λογικό να είσαι στενοχωρημένος. Οφείλεις όμως να είσαι αποφασιστικός σε κάθε κίνηση που κάνεις στο παρκέ”. Με το Περιστέρι ήταν τέλειος. Και μέσα από τέτοιες εμφανίσεις πρέπει να χτίσει την αυτοπεποίθησή του».
- Για τον Καλάθη ποια γνώμη έχεις σχηματίσει; «Είναι πολύ καλό παιδί.
Ακόμη μαθαίνει. Οποτε ο κόουτς μάς δίνει ρεπό, θα τον βρεις να γυμνάζεται στο ΟΑΚΑ. Δουλεύει πάρα πολύ. Και αυτό που λέω στον Νικ είναι: “Μην αφήνεις αυτή τη σκληρή δουλειά να πηγαίνει χαμένη. Είναι κρίμα να κάνεις 200-300 σουτ μετά την προπόνηση και την επόμενη μέρα στον αγώνα να είσαι άφαντος”. Εχει όμως το ελαφρυντικό ότι ακόμη είναι 21 ετών, ενώ ο Τέπιτς 23, και ακόμη βρίσκονται στη διαδικασία εκμάθησης και προσαρμογής».
- Με το χέρι στην καρδιά,ποιος σου λείπει περισσότερο:ο Σπανούλης ή ο Γιασικεβίτσιους;
(γελάει) «Αφού την ξέρεις την απάντηση! Ο Μπίλι μου λείπει περισσότερο, γιατί ήμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και δεν συζητούσαμε μόνο για μπάσκετ, αλλά για τη ζωή, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας. Και με τον “Σάρας” ήμουν πολύ κοντά, αλλά για μένα ο Μπίλι ήταν σαν μικρός μου αδελφός. Και τώρα που πήγε στον Ολυμπιακό συνεχίζουμε να μιλάμε. Είναι λογικό αυτό».
- Ασφαλώς και είναι λογικό.Δεδομένουπάντωςτου μίσους που χωρίζει τις δύο ομάδες,έτυχε να συζητήσετε για τα επικείμενα ντέρμπι Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού;Σας προβληματίζει το πέπλο της βίας που σκεπάζει αυτή την αντιπαλότητα;
«Φυσικά και μας προβληματίζει. Γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμένει την επόμενη φορά. Ειλικρινά, κάνω την προσευχή μου για να σταματήσουν όλα αυτά. Εγώ δεν ζούσα εδώ, όταν γεννήθη κε η βία μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά κάποτε πρέπει να σταματήσει, προτού σκοτωθεί κάποιος παίκτης. Αυτό που αντίκρισα πέρυσι στο ΣΕΦ, δεν το είχα ξαναζήσει. Ηταν τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη ένταση. Δεν λέω ότι και οι δικοί μας είναι... άγιοι. Το ίδιο ισχύει για όλους τους χούλιγκαν».
- Ας κάνουμε λίγο... «black humour». Τι είναι πιο δύσκολο;Να αποφεύγεις σφαίρες στις γειτονιές του Λος Αντζελες ή πέτρες και άλλα αντικείμενα σε κάποιο γήπεδο;
«Σφαίρες, ούτε συζήτηση! Γιατί οι σφαίρες δεν έχουν όνομα. Που σημαίνει ότι μπορεί να στέκεσαι κάπου και, χωρίς να φταις, να σκοτωθείς στα καλά καθούμενα. Εδώ σε σημαδεύουν με πέτρες γιατί δεν σε συμπαθούν, γιατί δεν τους αρέσει η φανέλα που φοράς και θέλουν να σε χτυπήσουν. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι δεν έχω τίποτε με τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Και όλο αυτό πρέπει να σταματήσει. Κάθε χρόνο γίνεται και πιο επικίνδυνο».
- Το καλοκαίρι έφτασε στα αφτιά μας ότι ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Νίκολα Πέκοβιτς στο ΝΒΑ ήταν οι εκρήξεις βίας στα ελληνικά γήπεδα.
«Δεν το έχω ακούσει, αλλά αν αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα για αυτόν τον λόγο, τότε είμαι μαζί του. Μαγκιά του!».
- Θεωρείς,για να επιστρέψουμε στο αγωνιστικό κομμάτι,ότι ο Αλεξ Μάριτς και ο Ιαν Βουγιούκας θα καταφέρουν να καλύψουν το κενό που αφήνει ο μαυροβούνιος σέντερ;
«Οχι σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, αλλά σίγουρα έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν, μόνο που θα πάρει λίγο καιρό. Αυτά που πέτυχε ο Πέκοβιτς στον Παναθηναϊκό ήταν σπουδαία. Γι΄ αυτό ο σύλλογος πήρε δύο παίκτες στη θέση του, δύο πολύ αξιόλογους παίκτες, οι οποίοι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν τους ρόλους τους στην ομάδα».
- Κρίνεις ότι η προσαρμογή του Μάριτς στον Παναθηναϊκό είναι ευκολότερη ή δυσκολότερη εν συγκρίσει με την αντίστοιχη περίοδο του Πέκοβιτς;
«Θα έλεγα ότι η προσαρμογή τους μοιάζει αρκετά. Μαζί με τον Σχορτσανίτη ο Πέκοβιτς ήταν ο πιο δύσκολος σέντερ που έχω μαρκάρει ποτέ σε αγώνα ή σε προπόνηση. Και ο Μάριτς είναι πολύ δυνατός. Διαθέτει σπουδαίες αρετές και σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να εμφανίζονται στο παρκέ. Μην ξεχνάτε ότι είναι ο πρώτος χρόνος του στον Παναθηναϊκό. Σε αυτή την ομάδα η προσαρμογή ήταν πάντα δύσκολη. Ο κόουτς Ομπράντοβιτς απαιτεί και υπάρχει πειθαρχία, απόλυτος έλεγχος του χρόνου, του ρυθμού. Στην επίθεση όλες οι κινήσεις γίνονται με χειρουργική ακρίβεια. Στην άμυνα τηρούνται κανόνες. Οσο γρηγοτότερα καταφέρουν να προσαρμοστούν οι καινούργιοι, τόσο καλύτερο μπάσκετ θα βλέπουμε. Το ίδιο ισχύει για τον Βουγιούκα και τον Καϊμακόγλου. Κάθε ημέρα γίνονται καλύτεροι. Οσο για τον Σάτο; Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά τον βάζω στο επίπεδο του Σισκάουσκας! Δεν είναι ίδιοι παίκτες, αλλά ο Σάτο προσφέρει κάποια στοιχεία που έλειπαν στον Παναθηναϊκό».
- Αν και το δείγμα γραφής δεν είναι επαρκές, πώς βλέπεις την εφετινή σύγκριση με τον Ολυμπιακό;
«Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει αυτό το ερώτημα. Και οι δύο ομάδες διαθέτουν σπουδαίους προπονητές και πολύ καλούς παίκτες. Ο Ολυμπιακός όμως αυτή την περίοδο προσπαθεί να καταλάβει τι του ταιριάζει. Και εμείς το ίδιο. Στην επίθεση ακόμη πειραματιζόμαστε, δεν είμαστε στο επίπεδο που θα θέλαμε. Στην άμυνα είμαστε πάρα πολύ καλοί και εκεί οφείλονται οι νίκες που έχουμε πετύχει ως τώρα. Τον Ιούνιο θα ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος. Δεν μπορώ να σας πω από τώρα. Είναι πολύ νωρίς».
- Τώρα,με «καθαρό» μυαλό,πού αποδίδεις αυτή την αψυχολόγητη ενέργειά σου στη Λιουμπλιάνα να χτυπήσεις τον Σάσο Οζμπολτ χωρίς την παραμικρή αφορμή;
«Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ντροπιασμένος και ρωτούσα τον εαυτό μου “τι ήταν αυτό που έκανες, βρε ανόητε;”. Ηξερα βέβαια ότι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν ο εαυτός μου, όπως επίσης ήξερα- και αυτό με βασάνιζε περισσότερο- ότι αυτό που είχα κάνει δεν αλλάζει. Και έγινα έξαλλος με τον εαυτό μου, γιατί τα δέκα χρόνια που αγωνίζομαι στην Ευρώπη ποτέ δεν είχα ξεφύγει εντός του αγωνιστικού χώρου. Θυμάμαι ότι τα πρώτα χρόνια υπήρχαν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αντίπαλοί μου καθύβριζαν τη μάνα μου ή τη γυναίκα μου, ή έκαναν ρατσιστικά σχόλια, αλλά πάντοτε διατηρούσα την ψυχραιμία μου. Στη Λιουμπλιάνα χρειάστηκε ένα δευτερόλεπτο για να γκρεμίσω όλη αυτή την καλή εικόνα».
- Μάθαμε ότι το επόμενο βράδυ επικοινώνησες με τον Οζμπολτ.Τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ σας;
«Μιλήσαμε με τον Σάσο, είχαμε μια πολύ ειλικρινή πεντάλεπτη κουβέντα στο τηλέφωνο. Του ζήτησα συγγνώμη, του εξήγησα ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που τον χτύπησε, και με συγχώρησε. Αυτό δεν διαγράφει βέβαια την πράξη μου, αλλά με ανακουφίζει».
- Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειάς σου;Της συζύγου σου,της μητέρας σου;
«Η οικογένεια αποτελεί τη ραχοκοκαλιά μου, το βασικότερο σύστημα υποστήριξής μου. Θα σου εκμυστηρευθώ κάτι. Ηξερα ότι η ενέργειά μου θα προκαλούσε την κατακραυγή των ΜΜΕ. Και όπως είδες, δεν βγήκα να δικαιολογηθώ, γιατί ήμουν λάθος. Περισσότερο με πλήγωσε η κατακραυγή της οικογένειάς μου. Γιατί εκείνοι με ξέρουν καλά. Ξέρουν πραγματικά ποιος είμαι. Η μάνα μου και ο αδελφός μου μού μίλησαν με πολύ σκληρά λόγια, και είχαν δίκιο. Τους ντρόπιασα».
- Επίτρεψέ μας μια ερώτησηπου έχει να κάνει με τη δύσκολη εφηβική ηλικία σου.Θεωρείς ότι κάποια στιγμή όλα αυτά τα «άγρια» βιώματα θα είχαν αντίκτυπο στο παρκέ;
«Οχι, καμία σχέση. Στη δική μου περίπτωση, όλα όσα έζησα μικρός με έκαναν καλό άνθρωπο. Ειδικά στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, στα 33, έχοντας κάνει προσφάτως και παιδί, είμαι περισσότερο σοφός και ώριμος. Γι΄ αυτό απογοητεύτηκα από την πράξη μου. Τώρα όμως πρέπει να το ξεχάσω. Να ανοίξω μια τρύπα στη γη και να το θάψω. Και να κοιτάξω μπροστά».
«Καθόλου! Είναι η όγδοη χρονιά μου στον Παναθηναϊκό και ξέρω καλά ένα πράγμα: με βάση το σύστημα που εκπονεί ο κόουτς Ομπράντοβιτς και εφαρμόζουν οι παίκτες, η επιτυχία είναι εγγυημένη. Οποιοι παίκτες δηλαδή και αν έρχονται κάθε χρόνο, έχουν πάρα πολλές πιθανότητες να πανηγυρίσουν επιτυχίες και τίτλους. Αρκεί να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Χάσαμε κορυφαίους αθλητές, όπως ο Σπανούλης και ο Γιασικεβίτσιους. Η απώλειά τους είναι σημαντική. Την ίδια στιγμή όμως ανοίγει η πόρτα για άλλα παιδιά, όπως ο Καλάθης και ο Τέπιτς, για να μπουν στα παπούτσια τους και να αναλάβουν ευθύνες. Να αποκτήσουν ρόλους».
- Να υποθέσουμε ότι οι συμβουλές σου στα αποδυτήρια έχουν ως κύριους παραλήπτες τους δύο νεαρούς;Για τους οποίους,μάλιστα,γίνεται πολύς λόγος τελευταία...
«Είναι αλήθεια. Περισσότερο μιλάω με τον Καλάθη και τον Τέπιτς. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι από το 2003 που ήλθα στον Παναθηναϊκό τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά το σύστημα παραμένει ίδιο. Ολα τα πρόσωπα, ο Λάκοβιτς, ο Μακ Ντόναλντ, ο Σισκάουσκας, ο Βούγιανιτς, έφυγαν με τρόπαια, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πιάνω λοιπόν τον Τέπιτς και του λέω: “Ακου φίλε. Δεν έπαιξες καθόλου στη Λιουμπλιάνα και είναι λογικό να είσαι στενοχωρημένος. Οφείλεις όμως να είσαι αποφασιστικός σε κάθε κίνηση που κάνεις στο παρκέ”. Με το Περιστέρι ήταν τέλειος. Και μέσα από τέτοιες εμφανίσεις πρέπει να χτίσει την αυτοπεποίθησή του».
- Για τον Καλάθη ποια γνώμη έχεις σχηματίσει; «Είναι πολύ καλό παιδί.
Ακόμη μαθαίνει. Οποτε ο κόουτς μάς δίνει ρεπό, θα τον βρεις να γυμνάζεται στο ΟΑΚΑ. Δουλεύει πάρα πολύ. Και αυτό που λέω στον Νικ είναι: “Μην αφήνεις αυτή τη σκληρή δουλειά να πηγαίνει χαμένη. Είναι κρίμα να κάνεις 200-300 σουτ μετά την προπόνηση και την επόμενη μέρα στον αγώνα να είσαι άφαντος”. Εχει όμως το ελαφρυντικό ότι ακόμη είναι 21 ετών, ενώ ο Τέπιτς 23, και ακόμη βρίσκονται στη διαδικασία εκμάθησης και προσαρμογής».
- Με το χέρι στην καρδιά,ποιος σου λείπει περισσότερο:ο Σπανούλης ή ο Γιασικεβίτσιους;
(γελάει) «Αφού την ξέρεις την απάντηση! Ο Μπίλι μου λείπει περισσότερο, γιατί ήμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και δεν συζητούσαμε μόνο για μπάσκετ, αλλά για τη ζωή, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας. Και με τον “Σάρας” ήμουν πολύ κοντά, αλλά για μένα ο Μπίλι ήταν σαν μικρός μου αδελφός. Και τώρα που πήγε στον Ολυμπιακό συνεχίζουμε να μιλάμε. Είναι λογικό αυτό».
- Ασφαλώς και είναι λογικό.Δεδομένουπάντωςτου μίσους που χωρίζει τις δύο ομάδες,έτυχε να συζητήσετε για τα επικείμενα ντέρμπι Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού;Σας προβληματίζει το πέπλο της βίας που σκεπάζει αυτή την αντιπαλότητα;
«Φυσικά και μας προβληματίζει. Γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμένει την επόμενη φορά. Ειλικρινά, κάνω την προσευχή μου για να σταματήσουν όλα αυτά. Εγώ δεν ζούσα εδώ, όταν γεννήθη κε η βία μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά κάποτε πρέπει να σταματήσει, προτού σκοτωθεί κάποιος παίκτης. Αυτό που αντίκρισα πέρυσι στο ΣΕΦ, δεν το είχα ξαναζήσει. Ηταν τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη ένταση. Δεν λέω ότι και οι δικοί μας είναι... άγιοι. Το ίδιο ισχύει για όλους τους χούλιγκαν».
- Ας κάνουμε λίγο... «black humour». Τι είναι πιο δύσκολο;Να αποφεύγεις σφαίρες στις γειτονιές του Λος Αντζελες ή πέτρες και άλλα αντικείμενα σε κάποιο γήπεδο;
«Σφαίρες, ούτε συζήτηση! Γιατί οι σφαίρες δεν έχουν όνομα. Που σημαίνει ότι μπορεί να στέκεσαι κάπου και, χωρίς να φταις, να σκοτωθείς στα καλά καθούμενα. Εδώ σε σημαδεύουν με πέτρες γιατί δεν σε συμπαθούν, γιατί δεν τους αρέσει η φανέλα που φοράς και θέλουν να σε χτυπήσουν. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι δεν έχω τίποτε με τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Και όλο αυτό πρέπει να σταματήσει. Κάθε χρόνο γίνεται και πιο επικίνδυνο».
- Το καλοκαίρι έφτασε στα αφτιά μας ότι ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Νίκολα Πέκοβιτς στο ΝΒΑ ήταν οι εκρήξεις βίας στα ελληνικά γήπεδα.
«Δεν το έχω ακούσει, αλλά αν αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα για αυτόν τον λόγο, τότε είμαι μαζί του. Μαγκιά του!».
- Θεωρείς,για να επιστρέψουμε στο αγωνιστικό κομμάτι,ότι ο Αλεξ Μάριτς και ο Ιαν Βουγιούκας θα καταφέρουν να καλύψουν το κενό που αφήνει ο μαυροβούνιος σέντερ;
«Οχι σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, αλλά σίγουρα έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν, μόνο που θα πάρει λίγο καιρό. Αυτά που πέτυχε ο Πέκοβιτς στον Παναθηναϊκό ήταν σπουδαία. Γι΄ αυτό ο σύλλογος πήρε δύο παίκτες στη θέση του, δύο πολύ αξιόλογους παίκτες, οι οποίοι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν τους ρόλους τους στην ομάδα».
- Κρίνεις ότι η προσαρμογή του Μάριτς στον Παναθηναϊκό είναι ευκολότερη ή δυσκολότερη εν συγκρίσει με την αντίστοιχη περίοδο του Πέκοβιτς;
«Θα έλεγα ότι η προσαρμογή τους μοιάζει αρκετά. Μαζί με τον Σχορτσανίτη ο Πέκοβιτς ήταν ο πιο δύσκολος σέντερ που έχω μαρκάρει ποτέ σε αγώνα ή σε προπόνηση. Και ο Μάριτς είναι πολύ δυνατός. Διαθέτει σπουδαίες αρετές και σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να εμφανίζονται στο παρκέ. Μην ξεχνάτε ότι είναι ο πρώτος χρόνος του στον Παναθηναϊκό. Σε αυτή την ομάδα η προσαρμογή ήταν πάντα δύσκολη. Ο κόουτς Ομπράντοβιτς απαιτεί και υπάρχει πειθαρχία, απόλυτος έλεγχος του χρόνου, του ρυθμού. Στην επίθεση όλες οι κινήσεις γίνονται με χειρουργική ακρίβεια. Στην άμυνα τηρούνται κανόνες. Οσο γρηγοτότερα καταφέρουν να προσαρμοστούν οι καινούργιοι, τόσο καλύτερο μπάσκετ θα βλέπουμε. Το ίδιο ισχύει για τον Βουγιούκα και τον Καϊμακόγλου. Κάθε ημέρα γίνονται καλύτεροι. Οσο για τον Σάτο; Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά τον βάζω στο επίπεδο του Σισκάουσκας! Δεν είναι ίδιοι παίκτες, αλλά ο Σάτο προσφέρει κάποια στοιχεία που έλειπαν στον Παναθηναϊκό».
- Αν και το δείγμα γραφής δεν είναι επαρκές, πώς βλέπεις την εφετινή σύγκριση με τον Ολυμπιακό;
«Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει αυτό το ερώτημα. Και οι δύο ομάδες διαθέτουν σπουδαίους προπονητές και πολύ καλούς παίκτες. Ο Ολυμπιακός όμως αυτή την περίοδο προσπαθεί να καταλάβει τι του ταιριάζει. Και εμείς το ίδιο. Στην επίθεση ακόμη πειραματιζόμαστε, δεν είμαστε στο επίπεδο που θα θέλαμε. Στην άμυνα είμαστε πάρα πολύ καλοί και εκεί οφείλονται οι νίκες που έχουμε πετύχει ως τώρα. Τον Ιούνιο θα ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος. Δεν μπορώ να σας πω από τώρα. Είναι πολύ νωρίς».
- Τώρα,με «καθαρό» μυαλό,πού αποδίδεις αυτή την αψυχολόγητη ενέργειά σου στη Λιουμπλιάνα να χτυπήσεις τον Σάσο Οζμπολτ χωρίς την παραμικρή αφορμή;
«Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ντροπιασμένος και ρωτούσα τον εαυτό μου “τι ήταν αυτό που έκανες, βρε ανόητε;”. Ηξερα βέβαια ότι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν ο εαυτός μου, όπως επίσης ήξερα- και αυτό με βασάνιζε περισσότερο- ότι αυτό που είχα κάνει δεν αλλάζει. Και έγινα έξαλλος με τον εαυτό μου, γιατί τα δέκα χρόνια που αγωνίζομαι στην Ευρώπη ποτέ δεν είχα ξεφύγει εντός του αγωνιστικού χώρου. Θυμάμαι ότι τα πρώτα χρόνια υπήρχαν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αντίπαλοί μου καθύβριζαν τη μάνα μου ή τη γυναίκα μου, ή έκαναν ρατσιστικά σχόλια, αλλά πάντοτε διατηρούσα την ψυχραιμία μου. Στη Λιουμπλιάνα χρειάστηκε ένα δευτερόλεπτο για να γκρεμίσω όλη αυτή την καλή εικόνα».
- Μάθαμε ότι το επόμενο βράδυ επικοινώνησες με τον Οζμπολτ.Τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ σας;
«Μιλήσαμε με τον Σάσο, είχαμε μια πολύ ειλικρινή πεντάλεπτη κουβέντα στο τηλέφωνο. Του ζήτησα συγγνώμη, του εξήγησα ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που τον χτύπησε, και με συγχώρησε. Αυτό δεν διαγράφει βέβαια την πράξη μου, αλλά με ανακουφίζει».
- Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειάς σου;Της συζύγου σου,της μητέρας σου;
«Η οικογένεια αποτελεί τη ραχοκοκαλιά μου, το βασικότερο σύστημα υποστήριξής μου. Θα σου εκμυστηρευθώ κάτι. Ηξερα ότι η ενέργειά μου θα προκαλούσε την κατακραυγή των ΜΜΕ. Και όπως είδες, δεν βγήκα να δικαιολογηθώ, γιατί ήμουν λάθος. Περισσότερο με πλήγωσε η κατακραυγή της οικογένειάς μου. Γιατί εκείνοι με ξέρουν καλά. Ξέρουν πραγματικά ποιος είμαι. Η μάνα μου και ο αδελφός μου μού μίλησαν με πολύ σκληρά λόγια, και είχαν δίκιο. Τους ντρόπιασα».
- Επίτρεψέ μας μια ερώτησηπου έχει να κάνει με τη δύσκολη εφηβική ηλικία σου.Θεωρείς ότι κάποια στιγμή όλα αυτά τα «άγρια» βιώματα θα είχαν αντίκτυπο στο παρκέ;
«Οχι, καμία σχέση. Στη δική μου περίπτωση, όλα όσα έζησα μικρός με έκαναν καλό άνθρωπο. Ειδικά στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, στα 33, έχοντας κάνει προσφάτως και παιδί, είμαι περισσότερο σοφός και ώριμος. Γι΄ αυτό απογοητεύτηκα από την πράξη μου. Τώρα όμως πρέπει να το ξεχάσω. Να ανοίξω μια τρύπα στη γη και να το θάψω. Και να κοιτάξω μπροστά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου